Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΛΚΥΟΝΗΣ

Η Αλκυόνη ήταν παντρεμένη με τον Κύηκα, και ήταν πολύ ευτυχισμένοι. Περνούσαν τόσο καλά, που άρχισαν σιγά- σιγά να πιστεύουν πως δεν ήταν κοινοί θνητοί, αλλά ήταν ισάξιοι, με τους δώδεκα 

Ολύμπιους θεούς. Ο Κύηκας θεώρησε πως ήταν ισάξιος του Δια, και η Αλκυόνη ισάξια με την Ήρα. Έτσι αποκαλούσαν ο ένας τον άλλον με τα ονόματα των θεών. Αυτό προκάλεσε την οργή του Δία που σαν το έμαθε, έριξε έναν κεραυνό στο καράβι του Κύηκα.

Ο Κύηκας μην μπορώντας να παλέψει με τα κύματα πνίγηκε. Η Αλκυόνη περίμενε στην ακρογιαλιά τον Κύηκα, και καθώς περνούσαν οι ώρες, και ο καιρός, η αγωνία της μεγάλωνε. Στα μανιασμένα κύματα της θάλασσας το μόνο που έβλεπε πλέον, ήταν ξύλα από το καράβι του Κύηκα.

Άρχισε να κλαίει απαρηγόρητη, για μερόνυχτα τον αγαπημένο της Κύηκα. Ο Δίας την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε σε ένα πουλί, με γαλάζια φτερά πολύ όμορφο την αλκυόνα. Της αλκυόνας το μαρτύριο όμως συνεχίστηκε.

Γεννούσε τα αυγά της, τον χειμώνα στις σχισμές των βράχων στις ακτές. Πολλές φορές τα αγριεμένα κύματα κατέστρεφαν την φωλιά της, μαζί και τα αυγά. Ο Δίας ξανά έδειξε συμπόνια στην αλκυονα, και έτσι μέσα στην καρδιά του χειμώνα, οι αέρηδες κοπάζαν, ο ήλιος είναι λαμπερός, και έτσι βοηθάει την αλκυόνα, να κλωσήσει τα αυγά της. Εξού και οι αλκυονιδες ημέρες στην καρδιά του χειμώνα.

Μ.Κ